JEDEN

Siedziała na niewygodnym fotelu i spoglądała nieobecnym wzorkiem przed siebie. W końcu zapanował spokój. Po kilku godzinach ciężkiej pracy wreszcie znalazła czas na chwilę odpoczynku. Sofia upiła łyk gorącej kawy, która grzała jej zimne dłonie i głęboko westchnęła. Nakryła się szczelniej powyciąganym kocem, który był niezbędny podczas nocnych dyżurów, i próbowała się zdrzemnąć.

Praca w szpitalu nie była łatwa, a zawód lekarza wymagał wielu wyrzeczeń i poświęceń. Zwłaszcza wtedy, kiedy było to powołanie. Wówczas nic nie liczyło się bardziej niż dobro pacjenta. Sofia od dzieciństwa wiedziała, co chce robić w życiu i pieczołowicie dążyła do spełnienie swoich marzeń. Ukończyła kurs dla pielęgniarek, później studiowała medycynę w Barcelonie, a tytuł zdobyła w Madrycie, który dwa lata temu ponownie stał się jej domem.

Kochała hiszpańską stolicę. Urodziła się na obrzeżach miasta, gdzie zawsze panował spokój. Dzieci bawiły się na ulicach do późnych godzin wieczornych, sąsiedzi urządzali sobie podwieczorki w ogrodach… Sofia zawsze ceniła sobie taki spokój i swobodę. Nienawidziła pośpiechu i ciągłej krzątaniny, dlatego wróciła do Madrytu, choć nie była to dla niej łatwa decyzja. Zamieszkała w rodzinnych stronach, z dala od wielkomiejskiego szumu, w dzielnicy otoczonej zielonymi parkami i pachnącymi krzewami.

- Pani doktor, jest pani proszona na oddział pogotowia ratunkowego – powiedziała przysadzista pielęgniarska, zaglądając nieśmiało do gabinetu doktor Ortegi.

Sofia westchnęła i uprzednio odłożywszy kubek z kawą, poszła we wskazane miejsce.

W szpitalu nie było czasu na myślenie. Zawsze się coś działo – zwłaszcza na nocnych dyżurach, które obfitowały w różnego rodzaju wypadki: rodzinne awantury, pijackie bijatyki, zatrucia, rozcięcia… Nie przypominała sobie spokojnej nocy, ale mimo to wolała spędzać noce w szpitalu niż we własnym pustym i zimnym łóżku.

- Dobry wieczór, nazywam się Sofia Ortega. Co się stało? – zapytała siedzącego na kozetce młodego mężczyznę.

- Kolega mnie popchnął i chyba złamałem rękę. Bardzo mnie boli.

- Miłych ma pan kolegów, panie… - Sofia przejęła od pielęgniarki kartę pacjenta i przeczytała nazwisko chłopaka – Casillas.

Wystarczyło jedno słowo, a ona zapomniała jak się oddycha. Serce niemalże stanęło jej w miejscu, a wszystkie myśli zaczęły krążyć wokół ciepłych, orzechowych oczu, nieśmiałego uśmiechu i delikatnego dotyku, którym niegdyś raczył ją Iker. Wszystkie wspomnienia wróciły jak za dotknięciem magicznej różdżki.

Kiedy to było…

Spotkali się okrągłe dziesięć lat temu poprzez wspólnych znajomych i od razu wiedzieli, że są dla siebie stworzeni. Ona zwariowana, nieco szalona dziewczyna z prowincji, gnająca za marzeniami, nie znająca żadnych barier i ograniczeń. On spokojny i zrównoważony, ale również z kreatywnymi pomysłami. Sofia właśnie zaczynała swoją karierę na uniwersytecie medycznym, a Iker już wówczas, w wieku zaledwie dwudziestu lat, stawał się gwiazdą piłkarskiego klubu Realu Madryt. Razem brnęli przez świat nie oglądając się za siebie, mimo iż byli bardzo młodzi. Zakochali się w sobie bez pamięci i wszędzie powtarzali, że będą razem do śmierci.

Jednak się okazało, było to tylko czcze gadanie.

Mimo iż rozstali się siedem lat temu, Sofia wciąż ciepło go wspominała, bo Iker był jej jedyną wielką miłością i żadna o podobnym charakterze nigdy jej nie spotkała. Obdarował ją największym szczęściem, mimo iż on sam nie do końca zdawał sobie z tego sprawę. I między innymi dlatego powrót do Madrytu był dla niej taki trudny. Bała się chodzić ulicami i w okolicach stadionu, aby się na niego nie natknąć. Co prawda Madryt jest ogromnym miastem, ale los lubi płatać figle.

Jednak zdecydowała się tu powrócić, nie tylko ze względu na sprawy zawodowe, które były niezwykle korzystne, ale również z powodu rodziny.

- Wszystko w porządku, pani doktor? – Z letargu wyrwał ją głos pielęgniarki, która z niepokojem spoglądała na lekarkę pogrążoną w marzeniach.

- Tak, tak, w porządku. Najmocniej pana przepraszam. Siostro, proszę zabrać pana Casillas’a na prześwietlenie. Spotkamy się ponownie, kiedy zdjęcie będzie gotowe – powiedziała do pacjenta i zamyślona opuściła salę przyjęć.

Wróciła do swojego gabinetu i sięgnęła do torebki, w której wciąż nosiła ich wspólne zdjęcie. Dokładnie pamiętała dzień w którym zostało zrobione.

Była to słoneczna środa. Iker skończywszy trening zabrał ją na lody, a później na spacer do parku Retiro. Siedzieli nad sztucznym jeziorem w centrum zieleni i rozmawiali, przyglądając się przepięknej grze kolorów, którą tworzyło słońce oraz Pałac Kryształowy.

Usiadła na fotelu i z fotografią w ręku odpłynęła w krainę snu. Tęskniła za jego ciepłym głosem i delikatnymi dłońmi. Tęskniła za czułościami i pocałunkami, za długimi rozmowami i nocnymi eskapadami na stadion Santiago Bernabeu, które Iker organizował specjalnie dla niej. Miał w sobie urok, dlatego bez problemu przekupywał ochroniarzy i stróżów obiektu.

Wiele by dała, aby się do niego przytulić, ale nie mogła. Jej uczucia były sprzeczne, bo nie chciała się z nim spotykać, a jednocześnie tak go pragnęła. Minęło tyle lat, a ona wciąż darzyła go uczuciami. Jednak ich historia jest skończona. Każde z nich miał teraz własne życie i własne problemy. A Sofia wiedziała, że jeśli Iker znów zawita do jej życia, to będą z tego niemałe problemy.

Po skończonym dyżurze poszła do wschodniego skrzydła szpitala, gdzie znajdował się oddział onkologii dziecięcej. Było to bardzo specjalne dla niej miejsce. Dzieci ją kochały, a one je. Cudownie spędzała tam czas rozmawiając z chorymi i bawiąc się z nimi. Z jednej strony miejsce to napawało ją smutkiem i żalem, bo cierpienie tych młodych istotek było dla niej niezrozumiałe. Z drugiej zaś dostała tak wiele energii od tych dzieci, każdego dnia uczyła się od nich pozytywnego myślenia, które z biegiem lat swojego życia zagubiła.

Była młodą, energiczną dziewczyną, a teraz zmieniła się w poważną i dojrzałą kobietę. Nie umiała się już cieszyć z prostych i małych rzeczy – w przeciwieństwie do tych chorych dzieci.

- Cześć, kochanie. – Sofia podeszła do siedmioletniej dziewczynki i pogłaskała ją po łysej główce. – Jak się dzisiaj czujesz?

- Dobrze.

- Na pewno? Nie wyglądasz najlepiej.

- W nocy źle się czułam, ale doktor Godin dał mi lekarstwo i przestało.

- Zaraz pójdę z nim porozmawiać. Nie chcesz odpocząć?

- Nie, muszę dokończyć rysunek.

Sofia spojrzała na kartkę, która leżała przed małą Paulą. Dziewczynka malowała modelki i przeróżne sukienki dla nich. Była bardzo uzdolniona. Jej sala była najbardziej kolorową spośród wszystkich, a w dodatku zawsze tryskała optymizmem, którym zarażała inne dzieci oraz personel szpitala. Miała wielu przyjaciół i zawsze chętnie rozmawiała z nowymi dziećmi, które pojawiały się na oddziale. Wiele osób wołało na nią „słoneczko”, bo była dobrym duchem tego miejsca.

- Chętnie bym z tobą została i porysowała, ale właśnie skończyłam nocny dyżur i jestem strasznie zmęczona. Mam nadzieję, że mi to wybaczysz.

- Jasne.

- Przyjdę do ciebie później, dobrze? Tylko się wyśpię i coś zjem.

- Dobrze, nie przejmuj się – odparła i posłała Sofii uśmiech.

- Do zobaczenia, kochanie. – Doktor Ortega pocałowała Paulę w czółko i opuściła mury szpitala.

Mimo iż przyjechała do szpitala samochodem, postanowiła do domu wrócić pieszo. Jeśli pójdzie wzdłuż drogi, a później przez park i niewielki plac targowy, znajdzie się w swojej dzielnicy mieszkalnej. Dwudziestopięciominutowy spacer dobrze jej zrobi, bo dziś miała naprawdę trudny dyżur. Nie sądziła, że jeden pacjent o znajomym nazwisku wywoła w jej głowie taką burzę.

W zamyśleniu szła alejami parku, kiedy nagle usłyszała, że ktoś woła jej imię. Obejrzała się i ujrzała dawnego znajomego, który wciąż był wielkim przyjacielem Ikera. Nie widziała Ramosa niemalże tak samo długo co Ikera, i musiała przyznać, że bardzo się zmienił. Nie poznałaby go. I choć nie znali się długo, to Sergio wywołał w niej dużo serdecznych uczuć i zawsze był dla niej bardzo miły.

- Boże Światy, Sofi! Kopę lat! Ale żeś się zmieniła, no nie do poznania! Co u ciebie?

- Wszystko w porządku. Miło cię widzieć.

- Kurczę, normalnie nie wierzę, że cię spotkałem. Ale Iker będzie miał minę jak mu powiem. Co słychać? Ponoć wyjechałaś.

- Tak. Przez jaki czas studiowałam w Barcelonie, ale wróciłam tu jakieś dwa lata temu. A co u ciebie? Nadal grasz w piłkę?

- No raczej!

- Przepraszam, ale nawet nie mam czasu zainteresować się sportem. Mam dużo na głowie.

- No właśnie widzę, nie wyglądasz najlepiej.

- Wracam z nocnego dyżuru. Jestem lekarzem.

- Aa… To wszystko wyjaśnia. A ja właśnie jestem w drodze na trening – powiedział, spoglądając na zegarek. – O żeś, Matko Święta! Ale późno! Trener mnie zabije. To moje trzecie spóźnienie w tym tygodniu. Chyba czeka na mnie ławka w następnym meczu – zaśmiał się. – Masz nadal ten sam numer telefonu? Kurczę, koniecznie musimy się umówić na kawę. Zadzwonię. Na razie, trzymaj się, Sofi!

- Uważaj na siebie! – rzuciła do jego pleców. Sergio pognał przez park, nie zwracając uwagi na jakiekolwiek przeszkody na drodze. Zaśmiała się pod nosem, kiedy jakiś mały pies ruszył za nim w pościg.

Ten sam poczciwy Sergio – pomyślała w duchu i ruszyła przed siebie, wspominając najbardziej zakręcone akcje roztargnionego Hiszpana.

Popołudniowa drzemka, którą chciała sobie urządzić po nieprzespanej nocy, nie bardzo się udała. Wciąż przypominała sobie słowa Sergio: „Ale Iker będzie miał minę jak mu powiem”… Wyobrażała sobie tę sytuację. Iker pozostanie niewzruszony, obojętny na tą rewelację. Miał teraz swoje własne życie, które układał sobie z piękną dziennikarką – Sarą Carbonero.

Postanowiła wypić mocną kawę, poczytać na tarasie poranną prasę i wrócić do szpitala, aby spędzić trochę więcej czasu z Paula i innymi dziećmi. Kiedy weszła na świetlicę zauważyła, że dziewczynka bawi się lalkami z innymi koleżankami. Nie chciała im przeszkadzać, więc poszła porozmawiać z doktorem Godinem.

- Witaj, Sofio – powiedział, wstając z fotela i idąc w jej stronę. Musnął jej policzek na powitalnie i zaproponował herbatę.

- Nie, dziękuję. Przyszłam porozmawiać o Pauli. Mówiła mi, że w nocy ją coś bolało.

- Tak, skarżyła się na ból, ale to nic wielkiego. Zbliża się jej chemioterapia, więc wydaje mi się, że to ze stresu. Wiesz jak ona to przeżywa…

- Tak. Przestraszyłam się, kiedy mi o tym powiedziała.

- Niepotrzebnie.

- A wiadomo coś o dawcy?

- Wciąż szukamy szpiku, ale sama wiesz, że to niełatwe. Ma bardzo rzadką grupę krwi, więc jest ciężko.

- Żałuję, że nie mogę nic zrobić.

- Niestety czasami się tak zdarza, że jesteśmy bezsilni. Ale pozostań dobrej myśli. Jest młoda i bardzo silna. Da sobie radę.

- Tak, na pewno. Chciałam ci jeszcze podziękować za to, że tak dobrze się nią opiekujesz. Paula wręcz za tobą przepada.

- Ma się to coś – zaśmiał się.

Tak, to prawda. Doktor Victor Godin był bardzo przystojnym mężczyzną. Był wysoki i dobrze zbudowany, miał czekoladowe oczy i mocno zarysowaną szczękę. Siwe kosmyki na włosach podkreślały jego dojrzały wiek, choć daleko mu było do starości. Victor podobał się kobietom, pielęgniarki za nim szalały i były w stanie zrobić dla niego wszystko. Nie wykorzystywał tego, choć zdawał sobie sprawę z własnych możliwości. Jemu zależało tylko na jednej kobiecie – Sofii, lecz ona uparcie broniła się przed jego zalotami.

- Nie miałabyś ochoty na kawę? Kończę dyżur za godzinę.

- Sama nie wiem… Chciałam pobyć trochę czasu na oddziale.

- Godzina nie wystarczy? Później dzieci i tak idą na drzemkę.

- Też by mi się przydała. Miałam nocny dyżur, a w domu nie zmrużyłam oka.

- Dobrze się składa! Pójdziemy na kawę, porozmawiamy, a później odwiozę cię do domu. Musisz odpocząć przed kolejnym dyżurem.

- To dopiero jutro rano.

- Nieważne. Jako lekarz musisz być wypoczęta, bo inaczej przez ciebie spadnie nam średnia – zaśmiał się. – Widzimy się za godzinę?

- No dobrze…

- Świetnie. A teraz cię przepraszam, ale zaraz mam obchód.

- Jasne, już sobie idę. Do zobaczenia.

Sofia udała się do świetlicy. Paula wciąż bawiła się z koleżanki, ale tym razem postanowiła do nich dołączyć. Wszystkie cztery miały swoje lalki, którymi symulowały codzienne życie nastolatek – chodziły do fryzjera, na zakupy, rozmawiały o chłopakach…

- Mam tu coś dla was – rzekła doktor Ortega i wyjęła tajemnicze zawiniątko z torebki.

- Co to?

- Widziałam twoje rysunki – zwróciła się do Pauli – i pomyślałam, że może mogłybyśmy uszyć twoje projekty. Były naprawdę dobre. Przyniosłam materiały, nitki i igły… Co myślicie?

- Super pomysł!

- Fajnie!

- Pokaże wam jak się szyje. Ale może jutro, co? – powiedziała, spoglądając ponad głowy dziewczynek. W progu stał już Victor Godin i zachęcająco się do niej uśmiechał. – Przyjdę po dyżurze i coś uszyjemy. A tymczasem możecie same spróbować.

- Ma pani randkę?

Sofia się zarumieniła. Założyła niesforne kosmyki włosów za ucho i odpowiedziała z uśmiechem.

- Nie, jesteśmy tylko znajomymi z pracy. Będziemy rozmawiać o was.

Pocałowała każdą z dziewczynek w czubek głowy i opuściła szpital idąc ramię w ramię z doktorem Godinem.