DWA

Każdy jej dzień zaczynał się tak samo. Pobudka o świcie, mocna kawa, szybkie śniadanie, prysznic i jazda do szpitala. Wszystko odbywało się na wariackich papierach, bo lubiła długo spać i szkoda jej było każdej minuty na jakąkolwiek dodatkową czynność. Buty zakładała w biegu, a szukając kluczy niemal potykała się o własne nogi. Jednak kiedy siadała za kierownicę wszystko zaczynało się uspokajać i dojechawszy do szpitala była już elegancką i dystyngowaną panią doktor Sofią Ortegą.

- Ordynator wpisał panią na dwie operacje – powiedziała pielęgniarka w recepcji, kiedy Sofia wyszła z windy na piętro chirurgii. – Pierwsza jest za godzinę.

- Dobrze – odparła i wzięła od kobiety stos dokumentów.

- I jeszcze jedno… Pan Casillas czeka na panią w gabinecie zabiegowym.

- A co on tu robi? Przecież już go zapakowałam do gipsu. Czego on jeszcze chce – mówiła sobie pod nosem, nie zwracając uwagi na niezrozumiałą minę recepcjonistki. – Zaraz do niego pójdę, tylko się przebiorę. Czy to wszystko?

- Nie, mam dla pani jeszcze to – rzekła, wręczając Sofii czerwoną kopertę. – Od doktora Godina – dodała szeptem i uśmiechnęła się.

- Ciekawe… Cóż, dziękuję. – Sofia chciała jak najszybciej opuścić recepcję. Zrobiło się jej głupio, że Victor robił takie rzeczy. Cały szpital huczał od plotek, bo wszyscy wiedzieli, że doktor Ortega mu się bardzo podoba. Więc postanowił jeszcze dolać oliwy do ognia – pomyślała ironicznie i ruszyła w kierunku swojego gabinetu.

Założyła śnieżnobiały kitel i nasunęła okulary na nos. Wzięła w dłoń list od Victoria. Idąc w kierunku gabinetu zabiegowego, zajrzała do czerwonej koperty.

„Dziękuję Ci za mile spędzone popołudnie. Mam nadzieję, że niebawem znów to powtórzymy”.

Zobaczymy…

- Dzień dobry, panie Casillas. Co się dzieje? – Weszła do sali, pochłonięta chowaniem liściku do koperty.

- Yy… To nie ja. Chodzi o moją narzeczoną.

Zachrypnięty głos przeszył jej ciało i umysł. Znała go. Podniósłszy wzrok na mężczyznę nie mogła uwierzyć własnym oczom. Stał przed nią w całej swojej okazałości, wciąż dobrze zbudowany, wciąż z brązową czupryną i orzechowymi tęczówkami.

Ich spojrzenia się spotkały i jasne było, że obydwoje doskonale siebie pamiętają. Wisielcza atmosfera tylko to potwierdzała. Stali bez ruchu, bojąc się zrobić choćby krok, w ciszy i skupieniu lustrowali się wzajemnie od stóp po głowy.

- Strasznie boli mnie noga – usłyszała nagle.

Dopiero wówczas zdała sobie sprawę, że w pomieszczeniu oprócz ich dwójki jest również trzecia osoba, obca kobieta, która w karcie napisane miała – Sara Carbonero.

- Nazywam się Sofia Ortega i zbadam panią. Co się stało?

- Schodziłam ze schodów i… - Sofia delikatnie dotknęła stopy kobiety. Na pierwszy rzut oka wyglądało to na skręcenie, ale ze wstydem musiała przyznać, że badanie pacjentki nie bardzo ją teraz interesowało. Czuła bowiem na sobie baczne spojrzenie Ikera. Mały punkcik z tyłu głowy aż piekł ją od tego lustrującego wzroku. Śledził każdy jej, choćby najmniejszy, ruch.

- Stopa raczej nie jest złamana – powiedziała wreszcie. – Jednak proszę zrobić prześwietlenie. – Wyjęła z kieszeni plik żółtych kartek i wypisała skierowanie dla pacjentki. – Wróćcie, kiedy zdjęcie będzie gotowe. Do zobaczenia.

Sofia pośpiesznie wyszła z gabinetu, chcąc uciec stamtąd jak najdalej. Wiele razy wyobrażała sobie spotkanie z Ikerem po latach, pisała różne scenariusze, jednak żaden nie był taki jak dziś. I nigdy w jej wizjach nie było drugiej kobiety. Zawsze marzyła o tym, że Iker wróci, padnie na kolana i będzie ją przepraszał przez całą noc.

- Sofi! – usłyszała nagle za sobą.

Stanęła jak wryta na dźwięk własnego imienia. Wzięła głęboki wdech i odwróciła się w przeciwną stronę z szerokim, nieszczerym uśmiechem, którym chciała zatuszować strach i zdenerwowanie.

- Iker…

- Cześć – rzekł niepewnie. – Nie wiedziałem, że tutaj pracujesz. Sądziłem, że jesteś w Barcelonie.

- Byłam, ale wróciłam jakieś dwa lata temu.

- Dlaczego się nie odezwałaś?

- Miałam wiele spraw związanych z przeprowadzką. – Machnęła nonszalancko dłonią. – A potem jakoś nie było okazji.

- Dobrze cię widzieć. Po tylu latach… Zmieniłaś się.

- Mam nadzieję, że na lepsze. Za to ty ciągle wyglądasz tak samo.

- Przyjmę to jako komplement.

Zapanowała potworna niezręczna cisza. Iker spuścił wzrok, a Sofia rozglądała się nerwowo po szpitalnym korytarzu.

- Pójdę już – powiedziała wreszcie. – Mam dużo pracy.

- Jasne, nie zatrzymuję cię. Miło było cię spotkać.

Mężczyzna wyciągnął w jej kierunku rękę. Przez kilka sekund zastanawiała się nad swoim kolejnym krokiem, ale zdecydowała się nieśmiało wsunąć palce w silną dłoń Hiszpana.

- Miłego dnia – rzekła i wróciła do swoich codziennych zajęć.

Kiedy tylko znalazła się sama w swoim gabinecie, niechciane łzy zaczęły spływać po jej policzkach. Czuła się nieswojo, kiedy były kochanek krążył po szpitalnych korytarzach ze swoją narzeczoną. A dodatku wciąż darzyła go uczuciami, co potwierdziło to spotkanie. Mimo iż chłodne i obojętne, to nadal miała w sobie mnóstwo emocji, stojąc naprzeciwko mężczyzny swojego życia. Takich rzeczy się nie zapomina. Taka miłość nie mija.

Stanęła przed lustrem i ostrożnie zaczęła ocierać mokre od łez oczy. Nie chciała popsuć makijażu, bo wówczas wszyscy zauważyliby, że coś jest nie tak. Wzięła kilka głębokich wdechów, wygładziła kitel i z przyszytym uśmiechem wyszła z gabinetu.

- Oh! – W drzwiach czekała na nią niespodzianka. Wpadła wprost w umięśnione ramiona doktora Godina. – Przepraszam.

- Długo czekałem, abyś wreszcie wpadła w moje ramiona – powiedział, pokazując swoje śnieżnobiałe zęby.

- Nie mam teraz czasu na żarty. – Zręcznie go minęła i poszła wzdłuż korytarza.

- Dostałaś moją wiadomość?

- Tak.

- I?

- I co?

- Powtórzymy to?

- Wiesz… – Zatrzymała się i spojrzała mu w oczy. – Nie mam teraz za bardzo czasu na randki. Skupiam się na pracy, a poza tym sam wiesz, że nie mam teraz wiele problemów i ważniejsze rzeczy na głowie niż miłosne schadzki.

- Ale może kiedyś, co? Naprawdę miło spędziłem wczorajszy dzień. Źle się bawiłaś?

- Nie, było świetnie. Ale po prostu nie mam czasu… Przepraszam, idę teraz na obchód. Miłego dnia!

Ten dzień zdecydowanie nie zaczął się miło. Sofia była na nogach zaledwie dwie godziny, a już myślała o swoim łóżku i lampce wina, którą chciała wieczorem wypić.

Wszystko zaczęło się zmieniać. Prowadziła spokojne życie, w którym nie brakowało kłopotów i smutków, ale na nic nie narzekała. Przez trzy lata była na siedmiu randkach, jednak żadna z niej nie skończyła się kontynuacją. Zaczynała sądzić, że ma jakiś problem z mężczyznami. Niedługo potem zrozumiała, że to Iker jest jej problemem, bo wszystkich potencjalnych partnerów porównywała do byłego kochanka. A jak wiadomo, żaden z nich nie mógł być tak idealny jak Casillas. A teraz ten wraca, a wszystkie jej dawne uczucia budzą się do życia.

Zachowała dystans, bo wiedziała, że Iker ma swoje życie. Jednak gdyby to tylko od niej zależało, rzuciłaby się mu na szyję. Cholernie za nim tęskniła, ale nie chciała, aby przeszłość odrodziła się w teraźniejszości. To mogłoby wiele zmienić. Cały jej poukładany świat obróciłby się o sto osiemdziesiąt stopni.

Czas szybko leciał. Po dość krótkiej i prostej operacji, wróciła do gabinetu i postanowiła rozkoszować się przepyszną kawą, którą sobie zrobiła. Zasiadła w fotelu i oparła głowę o oparcie, zamykając oczy. Chwila odpoczynku dobrze jej zrobi. Wyzwoliła się od niechcianych myśli, odpłynęła w bezmyślność.

Nie trwało to długo. Nagle usłyszała ciche pukanie do drzwi.

- Proszę – rzekła, podnosząc głowę.

- Hej. – Był to Iker. Również nie wyglądał najlepiej. Zupełnie jakby zamiast w szpitalu był teraz na treningu swojej drużyny. Był zmęczony i wyczerpany, a jego oczy straciły dawny blask.

- Coś się stało?

- Mam tutaj prześwietlenie Sary – powiedział, wręczając jej zdjęcie.

Sofia spojrzała na nie pod światło.

- Nie ma złamania. Noga jest tylko skręcona. Wypiszę wam receptę na maść, która zredukuje opuchliznę i uśnieży ból. Proszę uważać na narzeczoną i nie pozwalać jej chodzić. Powinna leżeć i odpoczywać, tak aby nie obciążać stopy. Wypiszę jej również zwolnienie lekarskie, bo nie może pracować w takim stanie. Myślę, że dwa tygodnie wystarczą. Po tym czasie niech przyjdzie na badanie kontrolne.

- Dziękuję.

- Nie ma za co. To moja praca. – Usiadła za biurkiem i wyjęła bloczek z receptami. Szybko zapisała na kartce nazwę maści i wręczyła ją Ikerowi. – Niech używa jej jak najczęściej. Opuchlizna powinna szybko zejść.

- Dobrze – odparł, czytając receptę. – Wszystko u ciebie w porządku? – zapytał nagle.

- Tak, w porządku. Dlaczego pytasz?

- Inaczej wyglądasz… Wciąż ładnie, ale inaczej.

- Minęło siedem lat od naszego ostatniego spotkania. Ludzie się zmieniają, dojrzewają, dorastają… Byłam dwudziestokilkulatką, teraz mam trzydzieści…

- Nie chodzi mi o wiek… Byłaś radosna, otwarta, uśmiechnięta…

- Ludzie się zmieniają, Iker – rzekła, lekko poirytowana.

- Potrzebujesz pomocy?

- O co ci chodzi? Widzisz mnie pierwszy raz po latach i wyciągasz jakieś daleko idące wnioski. Nie mam pojęcia, o czym mówisz i czego ode mnie chcesz. Nie potrzebuję twojej pomocy. Niczyjej pomocy nie potrzebuję.

- Przepraszam. Nie chciałem cię zdenerwować. Masz rację, nie powinien sobie pozwalać na taką poufałość.

- Czy to wszystko?

- Nie. Czyli możemy już z Sarą iść, tak?

- Tak, idźcie już. Za dwa tygodnie przyjdźcie na wizytę kontrolną.

- Dobrze. Jeszcze raz dziękuję. Do widzenia, Sofio.

- Do widzenia.

Nie wiedziała, dlaczego tak się zirytowała słowami Ikera. Trochę ją poniosło, bo wciąż miała do niego żal. Rozstali się przez jego karierę, która niebezpiecznie nabierała tempa. Sofia cieszyła się z jego sukcesów, ale kiedy stały się ważniejsze niż ona sama, a Casillas zaczął zrzucać jej potrzeby na drugi plan, zrozumiała, że nie wygra z piłką nożną, która będzie jego największą kochanką dla której zrobi wszystko.

Postanowiła nie myśleć o tym teraz. Zamiast tego zabrała się do pracy, która zawsze stanowiła dla niej odskocznię od problemów dnia codziennego. Lubiła przebywać wśród pacjentów, pomagać im, nieść ulgę. Najbardziej lubiła wesołych staruszków, którzy nie tracili pogody ducha i zawsze byli dla niej mili. Każdego dnia spotykała się z komplementami z ich strony – zarówno dotyczącymi jej wyglądu, ale również i pracy.

Kiedy znalazła kilka minut wolnego, poszła na oddział onkologii dziecięcej. I choć miała drobne obawy przed pójściem tam – ze względu na doktora Godina, to zaryzykowała ze względu na dzieci, które tam na nią czekały. Maluchy przyzwyczaiły się już do obecności doktor Ortegi, która zawsze coś im przynosiła: bajki, nowe zabawki, gry albo po prostu słodkości. Kiedy weszła do świetlicy od razu utworzył się wokół niej wianuszek uśmiechniętych dzieci, które chciały zamienić z nią choć jedno słowo. Z optymizmem odpowiadała im na pytania oraz opowiadała o ciekawych przypadkach ze swojego oddziału chirurgii. Słuchały jak zaczarowane.

- Cześć, dziewczynki. – Podeszła do stolika przy którym zawsze siedziały te same młode pacjentki: Martina, Paula, Lucy oraz Angeli. – O Matko, ale ładne! – powiedziała na widok ubranek dla lalek, które dziewczynki samodzielnie uszyły. – Same to zrobiłyście?

- Oczywiście, pani doktor.

- Jestem pod wielkim wrażeniem. Nawet moje lekcje nie były wam potrzebne. Oh, a ta? Jest przepiękna! Kto ją uszył?

- To Pauli.

- Naprawdę? Jesteś taka zdolna – powiedziała i pocałowała dziewczynkę w główkę. – Wszystkie te sukienki są niesamowite. Zazdroszczę wam talentu.

- Miała nam pani pomóc.

- Wiem, ale jestem teraz na dyżurze. Innym razem, dobrze?

- A jak randka? – zapytała Paula, spoglądając na Sofię.

- Ah, mówisz o doktorze Godinie? To chyba nie była randka. Jesteśmy znajomymi z pracy i poszliśmy razem na kawę. To wszystko.

- Doktor Godin jest bardzo przystojny – rzekła Lucy. – Tak mówi moja mama.

- To prawda.

- Wszystkie mamy go lubią – wtrąciła się Martina. – Moja też powtarza, że jest bardzo przystojnym mężczyzną. Chyba wszystkie mamy się w nim kochają.

- Ale nie moja – powiedziała Paula i zabrała się za szycie. Sofia pogłaskała ją po ramieniu.

- Uciekam do pracy, kochane – rzekła doktor Ortega. – Wpadnę jeszcze do was jak skończę dyżur, okay? Uważajcie na siebie. Do zobaczenia! 

__________

Hej! 

Chyba należy się małe sprostowanie, ponieważ nie wszyscy zrozumieli moje intencje w poprzednim rozdziale. Pacjent, który pojawił się w Sofii ze złamaną ręką nie był Ikerem, miał tylko takie same nazwisko, które wywołało wspomnienia u głównej bohaterki :) Mam nadzieję, że teraz wszystko jest jasne :) 

Miłego czytania i oczywiście liczę na Wasze szczere oceny. Miałam rok przerwy od pisania, więc mogłam wypaść z wprawy :) 

Pozdrawiam!