PIĘĆ

Sofia zdjęła swój biały kitel i zamieniła go na czarną marynarkę. Na dzisiaj był to koniec pracy. Postanowiła pójść na chwilę do Pauli, a potem wrócić do domu, bo miała wiele obowiązków. Ostatnimi czasy bardzo zapuściła swoje mieszkanie, a jako osoba uporządkowana i nieco pedantyczna, nienawidziła bałaganu.

- Sofia! Zaczekaj chwilkę! – Kiedy kobieta opuszczała mury szpitala, usłyszała za sobą głos doktora Godina. Victor również miał na sobie prywatne ciuchy, co sugerowało, że także skończył swój dyżur. – Ale ty jesteś szybka. I w dodatku masz takie szpilki! Niesamowite.

- Stało się coś?

- Nie, nic. Chciałem ci tylko potowarzyszyć.

- To miłe, ale trochę się śpieszę. Mam kilka spraw do zrobienia w domu.

- A znalazłabyś czas wieczorem? Może pójdziemy na kolację albo do kina, hm?

- Nie bardzo mogę… Chętnie się wybiorę do kina, ale nie dzisiaj.

- Jutro?

- Sama nie wiem…

- Może w weekend? Sprawdziłem twój grafik i wiem, że masz wolne.

- Dlaczego sprawdzasz mój grafik?

- Aby praca nie była wymówką – odpowiedział z czarującym uśmiechem.

- Dam ci jeszcze znać, okay? – odparła. Lubiła Victora, ale czasami był bardzo męczący i nachalny. Jednak niektóre jego czyny i zachowania były tak rozbrajające, że nie potrafiła się na niego gniewać. Imponowały jej jego starania i ta nieugiętość, choć czasem wolałaby mieć święty spokój. Zwłaszcza w szpitalu i jego okolicach, gdzie plotki rodziły się z niczego.

- Trzymam cię za słowo. Może cię odwiozę do domu?

- Jestem samochodem, ale dziękuję. Do widzenia – rzekła na pożegnanie i ruszyła w kierunku swojego czarnego auta.

W głowie już układała plan dnia. Szybki obiad, który kupi sobie gdzieś po drodze, a później już tylko sprzątanie i porządkowanie. Chciała zabrać Paulę na weekend do domu, więc mieszkanie musiało być sterylne, aby mała nie złapała jakieś bakterii.

- Sofia!

Przymknęła oczy i wzięła głęboki wdech. Czy wszyscy się uwzięli? Czy nie dane jej będzie odjechać w spokoju sprzed szpitala? Odwróciła się za siebie i ujrzała biegnącego w jej stronę Sergio Ramosa.

- Cześć, Sofi – rzekł zdyszany, dając jej niedbałego buziaka w policzek. – Kończysz pracę? Bałem się, że już cię nie zastanę.

- Skąd wiesz, że tu pracuję?

- Dobre wieści szybko się rozchodzą – zaśmiał się. – Iker mi powiedział. Co robisz?

- Jadę do domu.

- Hm… Mogę się wprosić?

- Po co?

- Chciałem pogadać.

- O czym?

- O… Ikerze.

Sofa się zawahała. Normanie spławiłaby Sergio, bo naprawdę nie miała ani siły, ani ochoty na pogaduszki z nadpobudliwym Hiszpanem. Ale temat, na który chciał porozmawiać, bardzo ją zaintrygował.

- Wsiadaj.

Mieszkanie Sofii nie było duże. W sam raz nadawało się dla samotnej matki. Trzy pokoje utrzymane były w jasnej kolorystyce, wpadało do nich dużo światła, były przytulne i typowo kobieco urządzone. Na ścianach wisiały obrazy, ciepłe światło oświetlało wnętrze, ładne meble oraz wygodne kanapy zachęcały do odpoczynku. Kuchnia była prawdziwym rajem dla Sofii. Uwielbiała swoją kuchnię, w której był stół jadalny, a na parapetach stały doniczki ze świeżymi ziołami. Jednak jej ulubionym miejscem był niewielki tarasik. Miała tam malutki stolik oraz dwa wiklinowe fotele. Wokół rosło mnóstwo zielonych roślin oraz pięknie pachnące kwiaty. Mieszkała w ładnej kamienicy, więc i widok nie był najgorszy.

- Siadaj. Napijesz się czegoś? Kawy? – zaproponowała.

- Z chęcią.

- Rozgość się. Zaraz wrócę.

Sergio zajął miejsce na kanapie i z ciekawością zaczął się rozglądać po salonie. Podobało mu się, bo mieszkanie było bardzo przytulne. Chciało się w nim spędzać czas. Jednak jedna rzecz mu się rzuciła w oczy. Aż wstał z miejsca i podszedł do komody, aby bliżej przyjrzeć się rodzinnym fotografiom.

Niewiele osób rozpoznawał. Jego największą uwagę przykuła mała dziewczynka, która była na prawie każdym zdjęciu. Najpierw jako roczne dziecko, później nieco starsza; z lalkami, na kucyku, pod piękną barcelońską świątynią Świętej Rodziny. Ale ostatnie zdjęcie było inne niż poprzednie. Różniło się, i to diametralnie. I nie było już takie radosne.

- Proszę, jest kawa. – Sofia postawiła tacę na małym stoliku przy kanapie. Spojrzała na Sergio, który w dłoni trzymał zdjęcie przedstawiające Sofię oraz Paulę. Obie siedziały na szpitalnym łóżku, a na głowie dziewczynki nie było ani jednego włoska.

- Kto to?

- Yy… Nikt taki. – Sofia odłożyła zdjęcie na komodę.

- Ta dziewczynka jest na każdym niemalże zdjęciu. To musi być ktoś ważny…

Sergio spoglądał na Sofię wyczekująco.

- To moja córka – odparła, siadając na kanapie. Unikała jego wzroku, bo nie chciała swoim zachowaniem zdradzić żadnych szczegółów.

- Córka?

- Tak, jestem kobietą i mam córkę. To takie dziwne?

- Nie… Ale… – Sergio ponownie spojrzał na ostatnie zdjęcie. – Co jej się stało?

- Ma białaczkę.

- Białaczkę?!

- Tak, jest chora.

- Rozumiem… Przykro mi.

- Niepotrzebnie. To co miałeś mi do powiedzenia? – zapytała, upijając łyk kawy.

Sergio nie mógł się kupić na celu tej rozmowy. Miał tyle do powiedzenia, a teraz nie potrafił myśleć o niczym innym, jak o chorej dziewczynce i ogromnym cierpieniu Sofii. Nie mógł sobie wyobrazić ich cierpienia i niemocy.

- Przyszedłem, bo chciałem pogadać. Iker był na mnie trochę zły za ten podstęp. Chciałem się upewnić, czy między nami wszystko jest okay.

- Tak, jak najbardziej. Nie rozumiem tylko, dlaczego to zrobiłeś?

- Kiedy się zobaczyłem… Tam w parku… Od razu pomyślałem o Ikerze. Byliście taką zgraną parą, idealnie do siebie pasowaliście. I pomyślałem, że znów wszystko może być tak jak przedtem.

- Sergio… Nie bądź dzieckiem. Przecież my obydwoje mamy teraz oddzielne życia. Iker jest szczęśliwy i zakochany.

- Ale Sara to nie jest dziewczyna dla niego.

- Co masz na myśli?

- Nie zrozum mnie źle. To fajna laska, przyjacielska i życzliwa. Ale za bardzo lubi blichtr i flesze aparatów. Chętnie chodzi na oficjalne imprezy, paraduje po czerwonym dywanie, opowiada o związku z Ikerem. I nie ma nic przeciwko paparazzim, którzy łażą za nią krok w krok. Taki typ człowieka. A Iker tego unika jak może. Nienawidzi tego.

- To nie moja sprawa. Powinni się sami dogadać.

- Po waszym spotkaniu… Iker o niczym innym nie mówił. Przejął się, że tak nagle wyszłaś i nie odbierałaś telefonów. Coś się stało?

- Nie, problemy rodzinne.

- Z córką?

- Tak.

- Biedna… A ile ona ma lat?

Sofia zanurzyła usta w kawie, chcąc uniknąć odpowiedzi. Sergio przypatrywał się jej wyczekująco i nieustępliwie. Szczera odpowiedź na pewno da Hiszpanowi do myślenia, milczenie również nie było najlepszym rozwiązaniem. Kobieta odstawiła kawę i pewnym wzrokiem spojrzała na znajomego. Nie chciała kłamać. Iker i tak prędzej czy później się dowie. Miała zamiar mu powiedzieć, ale jeszcze nie teraz.

Mocne spojrzenie Sofii wystarczyło, aby Sergio skojarzył wszystkie fakty.

- Nie!

- Co miałam zrobić, Sergio? On mnie zostawił. Nie chciałam naciągać go na dziecko.

- Ja nie wierzę!  To niemożliwe! Iker wie?

- A skąd! I póki co ma się nie dowiedzieć, jasne?

- Ale on jest ojcem! Ma do tego prawo!

- Wiem. I powiem mu, ale jeszcze nie teraz. I bardzo cię proszę o dyskrecję.

- Jestem jego najlepszym kumplem. Zabije mnie, kiedy się dowie, że znam twoją tajemnicę.

- A ja cię zabiję, jeśli mu powiesz. Sama chcę z nim porozmawiać, ale się boję.

- Czego?

- Słuchaj… Paula, to znaczy moja córka, jest chora. A jedynym i prawdopodobnie skutecznym lekarstwem jest przeszczep szpiku kostnego. Tyle że nie możemy znaleźć dawcy. Iker jest jej ojcem, więc prawdopodobieństwo zgodności jest dużo większe. Jeśli mu powiem o Pauli, to tylko ze względu na przeszczep. I boję się jego reakcji.

- Dlaczego mu jeszcze o tym nie powiedziałaś? – Sergio poderwał się z miejsca i nerwowo przestępował z nogi na nogę przy oknie. – Byłaś z nim, kochałaś go… I jeszcze nie wiesz, że Iker to najlepszy człowiek na świecie? Myślisz, że on będzie zwracał uwagę na to, że go okłamałaś, kiedy w grę będzie wchodzić życie dziecka? Jego dziecka?!

- Nie wiem, Sergio.

- To ja ci powiem. – Hiszpan podszedł do niej i oparłszy się rękami o blat stołu, nachylił się nad Sofią. – Głupia jesteś. Jak możesz tak ryzykować zdrowiem swojego dziecka?

- Sergio…

- Co z ciebie za matka?

- Przestań, dobrze! Lepiej będzie jak już sobie pójdziesz.

- Nie chciałem cię urazić. Po prostu nie rozumiem.

- To nie twoja sprawa, Sergio.

- Powiedz mu.

- Powiem… Wkrótce.

- Mam nadzieję, bo on ma prawo wiedzieć.

Sergio zebrał wszystkie swoje rzeczy i pożegnał się krótkim „cześć”. Był równie wzburzony co Sofia. Zapewne nikt nie zrozumiałby jej postępowania. Większość mogłaby nią gardzić, bo zamiast myśleć o zdrowiu dziecka, martwi się powrotem bolesnej przeszłości, która związana była z Ikerem.

Zebrała filiżanki i zabrała się za wcześniej zaplanowane porządki. Weekend zbliżał się wielkimi krokami.