OSIEM

Siedziała w luksusowym samochodzie Ikera, na siedzeniu pasażera, i z nostalgią przyglądała się mijanym krajobrazom. Zatłoczony i zabudowany Madryt już dawno został za nimi, a przed sobą mieli tylko kilometry pól, łąk i lasów. Sofia z zamyśleniem oglądała widoki. Na nosie miała ciemne okulary, aby poniekąd osłonić oczy przed promieniami słońca, które przebijały się przed korony drzew, a poniekąd, aby ukryć ukradkowe spojrzenia na Ikera.

Nie mogła uwierzyć w to, co się właśnie dzieje. Nigdy w życiu nie przypuszczała, że kiedykolwiek będzie jechać z ukochanym do jego rodziców, których zawsze bardzo lubiła. Był to jak sen, coś tak nierealnego, że aż trudno to sobie było wyobrazić. A jednak stało się. A jakby tego było mało, to na tylnym siedzeniu siedziała ich córeczka.

Paula była zafascynowała całą wycieczką. Kochała zwierzęta, więc kiedy usłyszała, że rodzice Ikera hodują na wsi kury, króliki i kozy, od razu chciała tam jechać. I nic, ani nikt, nie mogło jej przekonać, że w jej stanie, to wcale nie jest dobry pomysł.

Sofia pragnęła sprawiać córce radość. Dbała o jej zdrowie i nie chciała, aby stało się jej coś złego. I aby jej stan się pogorszył. Jednak nie potrafiła odmówić Pauli. A kiedy zobaczyła rozanielone oczy dziewczynki, kiedy Iker zaproponował wycieczkę, po prostu nie mogła powiedzieć „nie”.

Pierwsza godzina jazdy upłynęła im pod znakiem wspólnego śpiewania radiowych przebojów oraz wesołego gaworzenia Pauli. Iker musiał jej opowiadać o wszystkich zwierzętach, które znajdują się w domu jego rodziców. Sofia słuchała jego wywodów jednym uchem, jednak wciąż pozostawała w sferze swoich marzeń i wspomnień z pięknych, młodzieńczych lat, kiedy jechała na farmę państwa Casillasów, aby poddawać się romantycznym chwilom z ukochanym i aby przeżyć swój „pierwszy raz” na sianie w stodole.

Pamiętała ten dzień jak dziś. Ten wieczór nie miał w sobie nic z normalności. Rodzice pojechali w odwiedziny do przyjaciół, a Iker urządził romantyczny piknik pod gołym niebem. Pech chciał, że zaczął padać deszcz i romantyczny nastrój diabli wzięli. Jednak Hiszpan zawsze był przezorny i przygotował w stodole koc oraz lampy, aby jednak udało się spędzić miło czas z ukochaną. Sofia przypomniała sobie swoje zdenerwowanie i podekscytowanie. Do dziś czuła na skórze jego delikatny dotyk i smak czułych pocałunków…

Ze wstydem spojrzała na swoje uda, które delikatnie wyłaniały się spod letniej sukienki. Miała dreszcze i gęsią skórkę w miejscu, które Iker uwielbiał głaskać…

- O czym myślisz? – zapytał, ściszając radio. Spojrzał na Sofię i zauważył jej niecodzienną reakcję.

- O niczym konkretnym.

Mężczyzna skwitował to szerokim uśmiechem, ponownie spoglądając na kolana Sofii. Kobieta poczuła się niezręcznie i nieznacznie naciągnęła sukienkę na nogi.

- Paula chyba się zmęczyła podróżą – zauważył, zaglądając na tylnie siedzenie. Dziewczynka smacznie spała z buzią przytwierdzoną do szyby.

- Takie wyprawy strasznie ją męczą.

- To zrozumiałe. Mam nadzieję, że nie gniewasz się na mnie za ten iście szatański plan z wyjazdem. Chciałem dla was dobrze.

- Wiem. Zareagowałam zbyt pochopnie. Odpoczynek z dala od miejskich spalin dobrze jej zrobi.

- Mam taką nadzieję – odparł z uśmiechem, nie odrywając wzroku od drogi. – Sergio mi mówił, że już ci  opowiadał o tej akcji.

- O tak! Był strasznie przejęty.

- Dużo z nim rozmawiałem na temat Pauli i ogólnie chorych na białaczkę. Myślę, że to fajny pomysł. A ty?

- Jeśli poskutkuje to znalezieniem szpiku dla Pauli, to będę wam dozgonnie wdzięczna.

- Na pewno się uda.

- Nie sądziłam, że tak bardzo się tym przejmiecie.

- Wiesz… Do tej pory był to temat mi całkiem obcy. Inaczej podchodzi się do pewnych spraw, jeśli stricte nie dotykają ciebie i twoich bliskich. – Sofia posłała mu zaskoczone spojrzenie. – Wiesz o co mi chodzi… Kiedyś byliśmy naprawdę blisko, teraz jesteśmy przyjaciółmi. Przynajmniej taką mam nadzieję…

Iker spoglądał na nią wyczekująco, jakby spodziewając się twierdzącej odpowiedzi. Sofia jednak postanowiła przemilczeć tę sprawę. Nie chciała robić jemu, ani sobie, złudnych nadziei, że ona i Iker jeszcze będą razem. Wciąż go kochała,  ale życie się zmieniło i nie byli już szaleńczo w sobie zakochanymi nastolatkami. Sprawy zaszły za daleko. On miał narzeczoną, ona dziecko, którym musiała się opiekować. Już nic nie mogło być tak jak przedtem.

- Już dojeżdżamy, prawda? – powiedziała nagle.

- Tak.

- Poznaję tę okolicę. Dawno mnie tu nie było, ale nic się tutaj nie zmieniło.

- Takie uroki tego miejsca.

Rodzice Ikera mieszkali w małej wiosce. Wokół było mnóstwo kwiecistych łąk, a nad miasteczkiem górowało niewielkie pasmo górskie. Krajobrazy były przepiękne, powietrze czyste i pachnące, a ludzie szczęśliwi, bo nic nie zakłócało ich spokoju. Żyli sobie z dala od wielkiego świata i nie przejmowali się wieloma sprawami. Żyli z dnia na dzień, pracując głównie na roli. Taką właśnie harmonię chciała osiągnąć Sofia, postanawiając kupić niewielkie mieszkanie na obrzeżach Madrytu, jednak dopiero teraz zrozumiała, że średnio jej to wyszło. Nic nie mogło równać się z tym miejscem.

Państwo Casillas mieszkali w małym domku, jednak zawsze znajdowało się w nim miejsce dla gości. Byli serdeczni i otwarci, z chęcią zapraszali do siebie znajomych syna. Sofia doskonale pamiętała, że w środku zawsze pachniało świeżo upieczonym ciastem lub chlebem. Dawno nie odwiedzała rodziców Ikera, jednak z przyjemnością stwierdziła, że nic się tam nie zmieniło, ponieważ gdy tylko wysiadła z samochodu, od razu poczuła zapach pieczonej szarlotki. Był to zapach jej dzieciństwa, bo również jej mama była mistrzynią w pieczeniu, i zawsze dobrze się jej kojarzyły pieczone jabłka i cynamon.

- Malutko kochana, a kogoż to moje stare oczy widzą! – Z domu wybiegła przysadzista mama Ikera, z lekko siwiejącymi, krótki włosami i w zabrudzonym kuchennym fartuchu. Rozłożyła szeroko swoje ramiona i z szerokim uśmiechem ominęła własnego syna i uściskała zaskoczoną Sofię.

- Dzień dobry, pani Carmen – wydusiła i posłała porozumiewawcze spojrzenie Ikerowi, który był lekko zaskoczonym poczynaniami swojej matki.

- Moja kochana, Sofi! Witaj dziecko! Nic się nie zmieniłaś – rzekła, dokładnie ją oglądając.

- Mamo, a czy tobie przypadkiem się coś nie pomyliło?

- Iker, dziecko kochane. Ciebie naturalnie też uściskam. No chodź do starej matki! – Kobieta ucałowała i wyściskała syna. – Nie stójcie tak! Chodźcie do środka, chodźcie. Właśnie wyjęłam szarlotkę z piekarnika. Chodźcie, chodźcie!

Sofia zbudziła Paulę i pomogła jej wysiąść z samochodu. Mała z zainteresowaniem oglądała zabudowania w gospodarstwie i z utęsknieniem wyglądała wszystkich zwierząt domowych. Bardzo chciała już zobaczyć króliki.

Cała trójka weszła do środka. W niewielkim, przytulnym salonie siedział ojciec Ikera, czytając gazetę, a pod jego stopami leżał wielki, stary pies, który zdołał tylko podnieść łeb, by zobaczyć gości.

- Tato! 

- Iker! Ale miła niespodzianka. – Staruszek uściskał syna.

- Pamiętasz Sofię, tato?

- Oczywiście! Witaj, Sofio.

- Dzień dobry, panu. Dobrze pan wygląda.

- Gadanie… Stary jestem, ale nie ma co narzekać, bo pracy co niemiara.

- A to jest Paula – powiedział Iker, przedstawiając dziewczynkę. – To córka Sofii.

- Nie spodziewaliśmy się gości, więc wybaczcie ten bałagan. – Do salonu weszła pani Carmen z tacą, na której stał półmisek z ciastem oraz małe talerzyki. Stanęła jak wryta, kiedy zobaczyła siedmioletnią dziewczynkę. Na pierwszy rzut oka było widać, że jest poważnie chora, a poza tym była tak przerażająco podobna do… Ikera!

- Dzień dobry – powiedziała, piskliwym głosikiem dziewczynka. – Jestem Paula.

- A dzień dobry, dzień dobry – odparła z uśmiechem. – Siadajcie, no co tak stoicie. Jose, naprawdę nie potrafisz być gościnny.

- Babo, a co ja będę im mówić, jak oni prawie u siebie są.

- Siadajcie, dzieci. Czego się napijecie? Kawa, herbata, a może kakao? – zapytała, spoglądając na Paulę. Dziewczyna tylko pokiwała twierdząco głową i usiadła na krześle obok mamy.

- Zaraz wracam.

Po kilku minutach pani Carmen przyniosła ciepłe napoje i przyłączyła się do towarzystwa. Ucięli sobie przyjemną pogawędkę, której głównym tematem była przede wszystkim Sofia. Państwo Casillas chcieli wiedzieć co u niej słychać, gdzie się podziewała, gdzie pracuje… Wypytywali o jej rodzinę i Paulę, która nie mogła długo wysiedzieć przy stole, dlatego usiadła przy kominku, aby głaskać wielkiego, starego psa.

- Mam nadzieję, że nie robimy państwu kłopotu. Iker spontanicznie zaproponował nam tą wycieczkę do państwa.

- Dziecko, ty się niczym nie przejmuj. A w czym wy macie nam przeszkadzać. Cieszymy się bardzo, że nas odwiedziliście. Iker ostatnio tak rzadko u nas bywa.

- Mamo, praca…

- Ja wiem, ja wiem, ale praca to nie wszystko, a ważne wartości można stracić szybko.

- Mamo…

- Dobra, nie gadaj mi tu już. Powiedźcie nam lepiej, jak wyście się znowu spotkali? Przecież minęło tyle lat…

- To był przypadek. Iker przyszedł do mojego szpitala z narzeczoną – mówiąc to, ukryła wzrok w filiżance z kawą.

Wątek Sary został przemilczany przez całą rodzinę Casillas’ów.

- Najważniejsze, że znów jesteście razem – powiedziała pani Carmen. Iker posłał srogie spojrzenie rodzicielce, ale ona świetnie się bawiła swoją grą słów. Sofia uśmiechnęła się niezręcznie, po czym rzekła.

- Możemy pójść obejrzeć gospodarstwo? Paula bardzo chciała zobaczyć zwierzęta.

- Oczywiście, kochanie. Nie ma problemu. Jose, rusz swoje zacne cztery litery i pokaż naszym gościom króliki i kozy.

- A na co ja im stary tam potrzebny? Iker, zaprowadź Sofię i Paulę do stodoły i pokaż im wszystko.

- Nie dość, że stary, to jeszcze leniwy. – Carmen wywróciła oczyma, wznosząc je do nieba.

- Cicho, babo… Nie marnujcie czasu. Czujcie się jak u siebie w domu, chodź wiem, że to trudne. Daleko nam do pięknego i czystego miasta.

- Ale mają państwo o wiele więcej ciekawszych rzeczy niż jest w Madrycie – powiedziała z uśmiechem Sofia i razem z Ikerem oraz Paulą, opuściła dom Casillasów.

Dziewczynka była zachwycona, kiedy tylko ujrzała klatki z królikami. Od razu chciała je wziąć na racę i głaskać. Strasznie lubiła zwierzęta i szybko łapała z nimi kontakt, więc nawet widok starego psa, który wybiegł za nią z domu, nie robił na nikim wrażenia.

- Niesamowita jest ta dziewczyna. Costas jest tak stary, że nawet do miski z jedzeniem czasami nie chce mu się ruszyć, a tu proszę – skwitował Iker.

Paula była zachwycona i zaintrygowana wszystkim, co widzi. Bardzo jej się podobało na farmie. Biegała od klatki do klatki, od zagrody do zagrody. Bawiła się z małymi kotkami, karmiła siankiem kozy, rozrzucała nasiona dla kur. Jednak największe wrażenie zrobił na niej koń, który zazwyczaj służył panu Casillasowi do ciągnięcia wozu.

- Chcesz na nim pojeździć? – zapytał Iker.

- Mamo, mogę?

- Nie wiem, czy to bezpieczne.

- Spokojnie, ze mną nic jej nie grozi. – Nie czekając na dalsze wywody Sofii, Iker osiodłał konia i posadził na nim małą Paulę. – Spacer? – zaproponował, patrząc na Sofię. Kobieta lekko skinęła głową i ruszyła przed siebie.

Początkowo Iker zafrasowany był rozmową z Paulą. Opowiadał dziewczynce wszystkie swoje przygody z dzieciństwa, kiedy to on i jego starszy brat byli największymi łobuziakami w okolicy. Iker oraz Unai często chodzili nad pobliskie jezioro, w którym pływali i łowili w nim ryby z tatą. A kiedy wieczorem szli tam ze znajomymi, to zawsze łapali żaby i straszyli nimi koleżanki. Wspominał o ciężkiej pracy w polu oraz o kolegach ze szkoły, którzy teraz rozjechali się po całej Hiszpanii.

- Robi się ziemno. Może już wracajmy – powiedziała Sofia. – Przed nami jeszcze podróż do Madrytu.

- Sofi… A co powiesz na to, abyśmy tutaj zostali do jutra.

- Ale jak to?

- Rodzice na pewno bardzo się ucieszą. Wiesz, że zawsze bardzo cię lubili. Ja mam trening dopiero popołudniu, więc moglibyśmy z rana pójść nad jezioro czy coś. Pauli się tutaj podoba, prawda? I na pewno chciałaby jeszcze spędzić trochę czasu z króliczkami. Tata z rana pokazałby jej jak trzeba dbać o zwierzęta, nakarmiłaby krowy i świnki.

- Sama nie wiem, Iker… Paula tak rzadko opuszcza szpital. Chciałam spędzić z nią trochę czasu.

- Przecież spędzasz. Nie daj się prosić.

- Paula?

- Tak, mamo! Bardzo proszę!

- No to dobrze. Możemy zostać.

- Hurra!!! – krzyknęli jednocześnie, przybijając sobie „piątkę”.

Po kilku minutach znów znajdowali się w domu państwa Casillasów. Pani Carmen krzątała się między salonem a kuchnią, zastawiając jadalny stół mnóstwem smakołyków. Pan Jose jak zwykle siedział na kanapie i czytał gazetę.

- Mamo, a komu to wszystko? Kto to zje?

- No wy, a kto… Spójrz tylko na Sofię! Chudzinka jakich mało! Przyda się jej trochę kolorków – rzekła, głaszcząc ją po policzku. – A i Pauli dobre, domowe jedzenie nie zaszkodzi. Zjesz, prawda? – zapytała, patrząc na dziewczynkę.

- Z chęcią.

- No widzisz, Iker. Wszyscy głodni. Myjcie ręce i siadajcie do stołu, bo wszystko wystygnie. 

__________

Wesołych Świąt!