DZIEWIĘĆ

Kolacja była długa i bardzo męcząca. Rodzice Ikera byli szalenie uroczy, ale przegadaliby każdego, zwłaszcza pani Carmen. Sofia odzwyczaiła się od rodzinnych kolacyjek, bo od dawna spędzała wieczory samotnie, bądź tylko w towarzystwie Santiago. Jednak taka odmiana to miła sprawa i po raz pierwszy od dawna poczuła ciepło domowego ogniska.

Ugoszczono ją w starym pokoju Ikera i jego brata. Ona i Paula spały w ich łóżkach, a on sam zadomowił się w salonie. Sofia miała wyrzuty sumienia z tego powodu, ale dla dobra i wygody własnej córki zgodziła się na ten układ.

Leżała w łóżku, nie mogąc zasnąć. Zewsząd otaczały ją znajome rzeczy; plakaty piłkarzy, sportowe nagrody Ikera z młodzieńczych lat, pamiątki z wakacji, fotografie. Na jednej nawet dostrzegła siebie. Było to zdjęcie całej ich paczki, kiedy wyjechali na pierwsze wspólne wakacje do Toledo. Była wtedy nastolatką i wyglądała strasznie młodo. Bardzo się postarzała przez te ostatnie lata, bo i zmartwień jej nie brakowało. Wokół oczu pojawiły się już pierwsze zmarszczki, dłonie także wyglądały na spracowane. Nawet nie chciała myśleć, jak będzie wyglądać jej twarz za pięć lat, jeśli zdrowie Pauli się nie polepszy.

Nie mogąc zasnąć, postanowiła zejść na dół, do kuchni, i napić się wody. Opatuliła Paulę kołdrą i nałożywszy szlafrok zeszła po schodach. W domu panowała ciemność, a jedynym odgłosem świadczącym o żyjącym domu, była chodząca lodówka.

Nalała wody do wysokiej szklanki.

- Nie śpisz? – Nagle w kuchni zapaliło się światło, a w drzwiach pojawił się Iker. Sofia potwornie się wystraszyła. Aż podskoczyła na dźwięk głosu dawnego ukochanego.

- Matko Święta, Iker! Oszalałeś? Śmiertelnie nie wystraszyłeś.

- Przepraszam, nie chciałem. Wszystko w porządku?

- Tak. Przyszłam tylko po wodę, bo nie mogłam zasnąć.

- Ja też – rzekł i podszedł bliżej, aby również nalać sobie przezroczystej cieszy do szklanki. Chwytając plastikową butelkę, niechcący musnął dłoni Sofii. Kobieta spojrzała na niego, jednak Iker nie nadał temu wielkiego znaczenia. Odłożył butelkę i upił dwa łyki.

- Strasznie duszno jest na górze.

- A Paula?

- Śpi jak zabita. Zmęczyła ją dzisiejsza podróż i późniejsze atrakcje w gospodarstwie. A poza tym bardzo chciała się wyspać przed jutrzejszym porankiem, bo twój tata obiecał, że wszystko jej pokaże.

- Mówiłem, że przyjazd tutaj dobrze jej zrobi.

- Miałeś rację. Chciałam ci za to podziękować. – Obydwoje postanowili usiąść przy stole. – Ostatnio jestem strasznie zabiegana. Kursuję między domem a pracą, i w ogóle nie mam czasu dla siebie.

- To widać, Sofi. Ostatnio jesteś bardzo blada.

- Z przepracowania i zmęczenia. A wszystko wskazuje na to, że nieprędko się to zmieni – powiedziała, a Iker posłał jej pytające spojrzenie. – Jak rozkręcicie z Sergio tą akcję, to będę miała jeszcze więcej pracy. W końcu wszystko to przez Paulę.

- Niczym się nie przejmuj, Sofi. – Iker nakrył jej dłonie swoimi i przekonywująco spoglądał jej w oczy. – My się wszystkim zajmiemy. Ty pomyśl o sobie i zacznij się wysypiać, dobrze jeść. Może trochę ruchu ci nie zaszkodzi. Musisz być silna dla Pauli.

- Jestem – odparła z przekonaniem. Nagle dotyk Ikera zaczął jej ciążyć. Czuła bolesne, ale zarazem przyjemnie pieczenie skóry w miejscu, w którym ich dłonie się stykały. Z jednej strony chciała temu zaprzestać, a z drugiej marzyła, aby ta chwila trwała wiecznie. Nie potrafiła pohamować własnych odczuć.

- Wiem, że jest późno, ale masz może ochotę na spacer?

- Spacer? O tej porze?

- Jeśli nie chcesz, nie będę nalegać. Ale skoro obydwoje nie możemy spać…

- Dobrze, z chęcią się przejdę. Pójdę tylko na górę coś na siebie narzucić.

- Zaczekam tutaj.

Wchodząc po schodach Sofia była bardzo szczęśliwa, ale jednocześnie czuła, że robi coś złego. Nocny spacer wydawał się być czymś na wzór randki, a przecież Iker miał narzeczoną. A ona nie była wobec niego fair, więc takie pogrywanie z uczuciami również nie było niczym dobrym. Zbeształa siebie za ten durny pomysł. Chciała odwołać tą nocną eskapadę, ale wówczas usłyszała ciche nawoływanie z dołu.

- Zasnęłaś? Pośpiesz się nim wszystkich obudzę.

Nałożyła na siebie dżinsy oraz sweterek, w którym przyjechała, i zeszła na dół.

- Gdzie idziemy?

- Nie wiem – odparł, wychodząc na zewnątrz.

Pomimo lata, uderzył w nich zimny podmuch nocnego powietrza. Sofia okryła się szczelniej swetrem, próbując zdusić w zarodku dreszcze.

Noc ją przerażała. Nie lubiła nocnych spacerów, jednak nie potrafiła odmówić Ikerowi. Wciąż tego nie potrafiła, a minęło przecież tyle lat. Przez siedem długich lat żyli osobno, powinna się już uodpornić na jego czar, a jednak tak się nie stało.

Sama nie wiedziała, dlaczego noc tak na nią działa. Wokół panowało totalne spustoszenie, spokój. Jedynymi odgłosami było pohukiwanie sowy oraz piękna gra świerszczy. Miała przy sobie rosłego mężczyznę, skorego do obrony i walki z każdym, kto stanie im na drodze. A mimo to miała zaciśniętą szczękę i spięte wszystkie mięśnie. Bacznie rozglądała się na boki, jakby w poszukiwaniu bandyty, czyhającego na ich życie.

- Może pójdziemy w stronę jeziora? – zaproponował.

- Wziąłeś latarkę?

- Nie. Znam tę drogę jak własną kieszeń.

- Ale jest potwornie ciemno.

- Boisz się?

- Trochę…

- Chodź. – Iker zarzucił rękę na jej ramiona i przysunął bliżej siebie. – Nie bój się. Ze mną nic ci nie grozi.

Szli w milczeniu, wsłuchując się w nocne odgłosy. Jednak najgłośniejszy dźwięk wydobywał się z Sofii. Było to bicie jej serca. Była przekonana, że Iker też je słyszy. Nie biło jak szalone z powodu strachu, bo wokół sama ciemność i niewiadoma. Gnało jak oszalałe przez Ikera. Był blisko, bardzo blisko, i dotykał jej.

- Nasze ulubione miejsce – powiedział nagle. Doszli do jeziora, z którym łączyło ich wiele młodzieńczych wspomnień. Na jego brzegu stała stara, zniszczona już, brązowa ławeczka. Swego czasu spędzali na niej długie godziny rozmawiając, śmiejąc się, żartując. – Usiądziemy?

Sofia delikatnie skinęła głową, po czym Iker wyswobodził ją ze swojego uścisku.

- Pamiętasz jak pierwszy raz cię tutaj pocałowałem?

To pytanie ją zabiło. Cieszyła się, że było na tyle ciemno, że Iker nie mógł dostrzec wyrazu jej twarzy. Aż za dobrze pamiętała ten moment. Pamiętała dokładnie każdą chwilkę, którą z nim spędziła.

- Pamiętam…

- To były czasy, nie… Teraz jest zupełnie inaczej.

- Dorośliśmy.

- Wszystko zniszczyłem.

- Nie mów tak, Iker. Ja też nie jestem bez winy, bo się poddałam i uciekłam, a mogłam walczyć. Nie rozmawiajmy o tym teraz. Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem.

- Niczego w życiu bardziej nie żałuję, jak naszego rozstania.

- Iker, proszę…

- Już nic nie mówię – powiedział i spojrzał przed siebie. W tafli spokojnego jeziora odbijał się ogromny księżyc, rzucając trochę światła na drugi brzeg.

- Jak ci się układa z Sarą?

- Dobrze.

- Nie słyszę entuzjazmu w twoim głosie.

- Ciężko mi to wytłumaczyć. Nasza relacja jest specyficzna.

- To znaczy?

- Jest zupełnie inaczej niż tobą.

- Każda kobieta jest inna.

- Ty jesteś…

- Iker!

- Przepraszam, ale odkąd cię zobaczyłem… Jakoś dziwnie się czuję od tamtego momentu. Nie umiem tego wyjaśnić. Myślę, że…

- Nie mów tego.

- Muszę.

- Nie chcę tego słyszeć.

- Dobrze, nie powiem, ale dobrze wiesz co mam na myśli.

- Może wiem, a może nie… Masz narzeczoną, ja mam Paulę. Skupmy się na tym co mamy teraz i nie wracajmy do przeszłości.

- A co z przyszłością?

- Dopóki Paula nie będzie zdrowa, to moja maluje się w ciemnych barwach. Ty masz przed sobą karierę i plany ślubne.

- No tak… – westchnął. – Ostatnio sporo myślałem o Pauli. – Iker zmienił pozycję i usiadł okrakiem na ławce, tak, by mieć Sofię przed sobą. – Czuję się bardzo zaangażowany w tą ramosową akcję. Chciałbym ci obiecać, że nie spocznę dopóki Paula nie będzie zdrowa.

- To bardzo miłe z twojej strony, Iker, ale to jest trudniejsze niż ci się wydaje.

- Poruszę niebo i ziemię. Na pewno znajdzie się ktoś, kto będzie w stanie jej pomóc.

- Mam taką nadzieję.

- Nie martw się, bo nie do twarzy ci ze smutkiem – rzekł z uśmiechem, zakładając niesforny kosmyk jej włosów za ucho. – Dobrze wiesz, że ja zawsze dotrzymuję słowa.

- Tak…

- Sofi, zrobisz coś dla mnie?

- Ty robisz dla mnie wiele, więc i ja mogę zrobić coś dla ciebie.

- Zamknij oczy. Proszę. Tylko na minutkę.

- Ale po co?

- Proszę…

Sofia spojrzała na niego ostatni raz i zamknęła oczy. Serce znów zaczęło jej mocniej bić, bo nie wiedziała co ten Iker znów wymyślił. Czasami miał szalone pomysły i miała nadzieję, że tym razem do głowy nie wpadło mu nic głupiego.

- Ale nie wrzucisz mnie do jeziora? – zapytała prawie szeptem, nie otwierając oczu.

- Nie śmiałbym. Wiem, że to co zrobię może ci nie spodobać, ale nie mogę się powstrzymać.

Sofia czuła, jak Iker się zbliża. Czuła na swoich policzkach jego ciepły oddech. Czuła, że zaraz stanie się coś o czym marzyła od lat. Przeszłość powraca i sama nie wiedziała, czy się cieszyć, czy nie.

Wyczuwała jego obecność, był naprawdę blisko. Czuła na swoich ustach jego delikatne wargi, jednak nie odważył się na pocałunek. Zapewne tak samo jak ona, bił się z myślami. Przed chwilą był zdecydowany, a teraz zaczął mieć wątpliwości. Nie chciała, aby uciekł. Nie teraz. Pragnęła, aby dokończył to, co zaczął. Jednak pocałunek nie nadchodził. Mijające sekundy zdawały się trwać wiecznie.

Nie wiedząc dlaczego, ale to ona wykonała ostatni krok. Zbliżyła usta do jego warg. Były suche, ale miękkie.

Ciężko nazwać to pocałunkiem. To było raczej jak muśnięcie, delikatny dotyk.

- Wracajmy już – wyszeptała do jego ust, wciąż nie mogąc otworzyć oczu.

- W porządku…

Poranek był dla Sofii okropny. Po spacerze z Ikerem nie mogła zasnąć i praktycznie nie spała przez pół nocy. Ciągle o nim myślała. O nim i o tym co zaszło. Czy to było w porządku? Miała ogromne wyrzuty sumienia, ale z drugiej strony cieszyła się jak dziecko. W końcu Iker był miłością jej życia, marzyła o tym, aby znów poczuć jego ciepło, delikatność, wrażliwość… Pragnęła go każdą komórkę swego ciała, ale nikt poza nią tego nie wiedział. I nie mógł się dowiedzieć.

Przewróciła się na drugi bok i spostrzegła, że Pauli nie ma już w łóżku. Zegarek wskazywał dziewiątą rano. Postanowiła sprawdzić, gdzie podziewa się jej córka.

- Dzień dobry – powiedziała na widok, krzątającej się po kuchni pani Carmen.

- Witaj, dziecinko. – Sofia uwielbiała mamę Ikera. Była serdeczna i ciepła, i do każdego zwracała się per „dziecko”. – Jak się spało?

- Dobrze – skłamała. – Widziała pani Paulę?

- Oczywiście! Jose zabrał ją na poranny obchód po gospodzie. O tej porze powinni wyprowadzać kozy na pastwisko.

- Pójdę tam. Nie chcę, aby coś się jej stało.

- Spokojnie, kochanie. Iker z nimi poszedł i na pewno bardzo na nią uważa. Siadaj, zaraz podam ci śniadanko.

- Dziękuję, jest pani kochana – powiedziała, zajmując jedno z krzeseł przy stole. Po chwili pojawił się przed nią talerz pełen jedzenia. – O Matko, nie zjem tyle!

- Zjesz, zjesz… Nie gadaj, tylko zabieraj się do jedzenia.

Pani Carmen zniknęła na chwilę, a kiedy ponownie pojawiła się w kuchni, usiadła naprzeciwko Sofii. Początkowo przyglądała się jej ruchom, jednak po chwili rzekła.

- Powiedz mi, dziecinko… Jak to jest z tobą i moim synem?

- Z Ikerem? Przyjaźnimy się – rzekła niepewnie.

- Yhym… Wiesz, że mnie nie oszukasz.

- Nie mam takiego zamiaru. Mówiłam szczerze.

- A Paula?

- Co z nią?

- Eh Sofi, od kiery ty jesteś taka głupiutka… Mojego syna możesz zwodzić za nos, bo on zapatrzony w ciebie jak w obrazek i niewiele poza tobą dostrzega.

- Co też pani plecie…

- Prawdę, dziecko, szczerą prawdę. Ale nie zmieniając tematu… Paula ma ojca.

Sofia została zabita tym pytaniem. A może stwierdzeniem. Sama nie wiedziała, co pani Carmen miała na myśli. Przestała przeżuwać i odpowiedziała na pytanie.

- Ma.

- I jest nim mój Iker.

Zatkało ją! Patrzyła w oczy pani Carmen i wiedziała, że ona zna prawdę, tylko czekała na potwierdzenie swoich przypuszczeń.

Sofia zapomniała, że brak odpowiedzi, to także odpowiedzieć.

- Od kiedy ją tutaj zobaczyłam, to wiedziałam od razu. Są kropka w kropkę. Iker wie?

- Nie.

- Dowie się?

- Mam zamiar mu powiedzieć, ale jeszcze nie wiem kiedy. Nie wiem jak.

- On cię wciąż kocha.

- Nieprawda.

- Znam swoje dziecko, kochanie, i wiem, że nie jesteś mu obojętna.

- Przyjaźnimy się, to tyle.

- Bzdura. – Pani Carmen wstała od stołu i wróciła do garów. – I powiem ci więcej. Ty także wciąż coś do niego czujesz. Widziałam was w nocy. Wymknęliście się ukradkiem, jak za starych dobrych czasów. Dokładnie pamiętam, że niegdyś robiliście to regularnie, doprowadzając mnie tym do szewskiej pasji – zaśmiała się. – Co to były za czasy, słowo daję! Wróciliście ze spaceru odmienieni. Coś się wydarzyło, prawda?

- Tak. Nie. Sama nie wiem…

- Trzeba wziąć życie we własne ręce, dziecinko. Lepiej samemu wyprostować pewne sprawy, bo takie rzeczy nie utrzymają się długo w tajemnicy, zwłaszcza, że coraz więcej osób o nich wie. – Święte słowa! Sofia przypomniała sobie, że już nie tylko Santi znał prawdę o Ikerze, ale także Sergio oraz pani Carmen. – Lepiej sama mu powiedz, nim dowie się od osób trzecich.

- Taki mam zamiar… 

___________

Hello! Wszystkiego dobrego w nowym roku! 

Mam nadzieję, że pamiętacie o moim opowiadaniu, które piszę wraz z Moniką. Zapraszam na "To skomplikowane" :)