SIEDEM

Dzień był ciepły i słoneczny. Pogoda w Madrycie zawsze dopisywała, rzadko padał deszcz i było zimno. Właśnie dlatego Sofia tak bardzo lubiła Hiszpanię.

Kobieta chwyciła za rękę swoją córeczkę i razem opuściły szare mury szpitala, kierując się w stronę samochodu, przy którym czekał na nie Santiago. Dziewczynka wyrwała się z uścisku matki i pobiegła do ukochanego wujaszka, którego kochała równie mocno, co rodzicielkę. Santi chwycił Paulę w ramiona i mocno ją wyściskał.

- Nareszcie wolność, hę? – zaśmiał się. – Zupełnie jakbyś opuszczała więzienie!

- Santi, skończ z tymi głupimi żartami. I puść Paulę, bo zrobisz jej krzywdę.

- Nie panikuj, Sofi. Paula jest drobna, ale bardzo silna, nie?

- Tak! – krzyknęła dziewczynka.

- Dobrze, dobrze. Wsiadajcie już do samochodu.

Po kilkunastu minutach zatrzymali samochód pod domem Sofii. Kobieta zabrała z bagażnika wszystkie rzeczy i zaprosiła pozostają dwójkę na górę.

Jednak na schodach czekała na nich niespodzianka.

- Sergio? A co ty tu robisz?

- Chciałem pogadać. O! Widzę, że przyszedłem nie w porę… Może wpadnę innym razem.

- Nie… Wejdź.

Paula od razu pobiegła do swojego pokoiku, a Sergio rozgościł się w salonie.

- Kawy, herbaty?

- Kawę – rzekł.

- W takim razie zaraz wrócę.

Sofia zniknęła w kuchni, a po chwili dołączył do niej Santiago.

- Ale ciacho! – rzekł bezgłośnie.

- Przestań, Santi. To mój stary znajomy i najlepszy przyjaciel Ikera. Nie wiem czego chce.

- Ah, to ten Sergio, o którym mi mówiłaś. Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jest taki przystojny?

- Czy ty możesz choć raz zachowywać się jak dorosły mężczyzna? Myśl trochę głową, a nie… – Spojrzała na jego rozporek i postanowiła nie kończyć zdania. – Sergio nie jest gejem, więc nie nakręcaj się.

- A skąd wiesz?

- Bo to łamacz niewieścich serc. W swoim łóżku gościł więcej kobiet niż my razem wzięci.

- My nie sypiamy z kobietami – powiedział z uśmiechem. – No, chyba że o czymś nie wiem.

- Przestań łapać mnie za słówka. Dobrze wiesz, co mam na myśli. Zajmiesz się chwilkę Paulą? Pogadam z nim.

- Jasne. A dasz mi jego numer telefonu?

- A Carlos?

- Carlos… – westchnął, wywracając oczyma. – Kto by tam o nim myślał – dodał, opuszczając kuchnię.

- On cię kocha!

- Tak, wiem!

Czasami traciła już cierpliwość do swojego przyjaciela. Kochała go i bardzo chciała, aby był szczęśliwy, jednak dziwnym trafem zawsze uszczęśliwiał siebie, raniąc wszystkich dokoła. Nikt nie zasługuje na takie przedmiotowe traktowanie, jednak Santiago nie umiał zapanować nad swoim temperamentem i nonszalanckim stylem bycia.

- Przepraszam, że tak długo to trwało.

Sofia postawiła na szklanym stoliku tacę z kawą dla Sergio. Zajęła miejsce na kanapie i badawczo przyglądała się swojemu gościowi. Mina Sergio była inna niż zazwyczaj. Był podobny do Santiago – nieco zwariowany, temperamentny, pewny siebie i roztrzepany. Nigdy nie miał złego humoru, a z jego twarzy można było czytać jak z otwartej księgi. Teraz sprawiał wrażenie podekscytowanego, ale niepewnego. Jakby oczekiwał akceptacji Sofii.

- Co cię do mnie sprowadza?

- Rozmawiałem z Ikerem. Podobno spotkał się z twoją córką…

- Tak.

- Ale jeszcze mu nie powiedziałaś prawdy…

- Nie.

- On przez ciebie sfiksował. I ja przez niego też.

- Co masz na myśli, Sergio?

- Słuchaj, Sofi. Bo chodzi o to, aby pomóc twojej córeczce, a przy okazji tysiącom innym ludziom.

- Możesz jaśniej?

- A możesz mi nie przerywać?

Sofia rozsiadła się wygodniej na kanapie i wsłuchała się w słowa znajomego.

- Iker mi opowiadał o wizycie w szpitalu. Strasznie się nakręcił na niesienie pomocy. Coś go tchnęło, rozumiesz?

- Mniej więcej.

- Bo chodzi o to, że niewiele ludzi na świecie wie, że aby zostać dawcą szpiku kostnego wystarczy próbka śliny. To nic nie boli, nic nie kosztuje, a mimo wszystko ludzie tego nie robią.

- Niestety…

- Iker i ja wpadliśmy na pomysł akcji!

- Jakiej akcji?

- Społecznej. Spoty reklamowe, ulotki…

- Sergio, ale przecież są odpowiednie instytucje, które się tym zajmują. Nie odkryłeś Ameryki.

- Może i się zajmują, ale jakoś mało skutecznie, nie uważasz? Słuchaj dalej. Ja i Iker będziemy ambasadorami tej akcji. Będziemy początkiem łańcucha. Zrobimy reklamę, plakaty z naszymi twarzami, pójdziemy do telewizji i gazet. Świat piłki nożnej jest wielki i ma ogromny przekaz. Mamy wielu znajomych piłkarzy, trenerów, dziennikarzy… Możemy nakłonić naprawdę wiele osób do współpracy. Z całego świata! Ty wiesz co to się będzie działo? – Sergio poderwał się z miejsca i z wielkim entuzjazmem zaczął przedstawiać swoją wizję. – Wielka międzynarodowa akcja! Ba, interkontynentalna! Piłkarze z Hiszpanii, Anglii, Niemiec, Włoch, z Azji, Stanów, Argentyny, Brazylii… Nikt nie odmówi pomocy! A jeśli my damy przykład, to wiesz co będzie potem? Kibice! Tysiące, miliony, a nawet miliardy kibiców pójdzie naszym śladem! Rozumiesz, Sofi?! Zrobimy rewolucję! Wielką rewolucję na całym świecie!

- Sergio, to cudowne co mówisz, ale czy ciebie nie ponosi?

- Przestań mnie strofować, Sofi! Ja jestem małym człowieczkiem, ale myślę z rozmachem! Ja już to widzę, rozumiesz. Widzę to! Znajdziemy szpik dla Pauli i reszty chorych. Nie tylko w Hiszpanii! To będzie… wielkie! Będziemy mieć tyle szpików, że wszystkich uratujemy i jeszcze zostanie nam zapas!

- Sergio – zaśmiała się – cudny jesteś, naprawdę kochany. Ale czy ty siebie słyszysz?

- Oh, Sofi! Ja wiem, że jestem… dziwny. No dobra, jestem trochę nienormalny i czasami gadam głupie rzeczy, ale przysięgam, przysięgam na serce mojej matki, że to jest najlepszy pomysł na jaki w życiu wpadłem. I Bóg mi świadkiem, że to zrobię. Czy tego chcesz, czy nie. Zrobię to!

- Sergio… – Sofia podeszła do chłopaka i położyła mu dłonie na ramionach. Powiedziała, patrząc na niego ze łzami w oczach. – Jesteś wspaniałym człowiekiem i masz naprawdę wielkie serce. Jestem ci bardzo wdzięczna i masz moje całkowite wsparcie w tej sprawie, bo nikt nie zrobił dla mnie tyle, co ty.

- Sofi, co ty… – Piłkarz zarumienił się i zrobiło mu się strasznie głupio, bo nigdy nie usłyszał takich słów z ust kobiety. – Weź przestań… Jeszcze nic nie zrobiłem. Podziękujesz mi, kiedy Paula będzie zdrowa. Ale obiecaj mi jedno… Że powiesz o wszystkim Ikerowi.

- Powiem. Obiecuję.

Sofia nie miała planów na sobotę, ale chciała, aby była niezapomniana. Paula większość swojego czasu spędzała w szpitalu, więc w tej wyjątkowy dzień chciała zrobić z nią coś specjalnego. Pomyślała o wycieczce do muzeum, do parku Retiro, gdzie można pływać łódkami po niewielkim jeziorze… Jednak żaden z tych pomysłów nie był dostatecznie dobry.

- Na co masz ochotę?

- Sama nie wiem, mamo. Chętnie spędziłbym trochę czas na świeżym powietrzu.

- To może park?

- Może być – odarła z uśmiechem. – A pójdziemy na lody? Albo na ciastko z kremem?

- Jeśli chcesz, to pójdziemy na wszystko – zaśmiała się.

Nagle rozległ się dzwonek do drzwi.

- Kończ szybciutko śniadanie, a ja sprawdzę kto to. Pewnie Santiago czegoś zapomniał.

- Albo chce się do nas przyłączyć.

- To równie prawdopodobne.

Kobieta uchyliła drzwi i ku jej wielkiemu zdziwieniu po drugiej stronie stał Iker.

- Co tu robisz?

- Przepraszam, że cię nachodzę w domu. Mam adres od Sergio.

- Coś się stało?

- Nie. Byłem w szpitalu w odwiedziny u Pauli, ale lekarz powiedział mi, że jest z tobą w domu. Mam dla niej nową lalkę – powiedział, wręczając Sofii prezent. – Nie chciałem z tym czekać do poniedziałku, bo Paula ostatnio opowiadała mi, że bardzo chciałaby taką zabawkę.

- Niepotrzebnie, Iker.

- Iker?! Mamo, czy to Iker? – Nagle obok Sofii pojawiła się córka. – Iker!!! – Paula wpadła w ramiona hiszpańskiego bramkarza, zanosząc się radosnym śmiechem. – Wejdziesz?

- Jeśli twoja mama mi pozwoli.

- Mamo, czy Iker może do nas przyjść na herbatę?

Wzruszyła nieznacznie ramionami i otworzyła szerzej drzwi, aby jej były ukochany mógł wejść do środka.

Przez kilkanaście minut cała trójka siedziała przy stole w salonie i rozmawiała o bardzo przyziemnych rzeczach, o pogodzie, ostatnich wydarzeniach w Hiszpanii, o pracy piłkarza. Paula zdawała się interesować wszystkim, co mówi i robi Iker. Słuchała go jak zahipnotyzowana, mimo iż nie miała zielonego pojęcia o piłce nożnej. Nie zdawała sobie również sprawy z jego osiągnięć i popularności. Dla niej był po prostu zwykłym mężczyzną o dobrym sercu.

- Będę się zbierać – powiedział Iker, wstając od stołu. – Nie chcę wam przeszkadzać. Wiem, że macie dla siebie niewiele czasu.

- Mamo, czy Iker może pójść z nami do parku? Chcemy iść popływać na łódkach – rzekła do mężczyzny.

- Kochanie, Iker na pewno jest bardzo zajęty.

- Mam dzisiaj wolne.

- A twoja narzeczona? Wydaje mi się, że ostatnio ją zaniedbujesz.

Zapanowała niezręczna cisza. Sofia chciała ugryźć się w język, ale te słowa jakoś same z niej wypłynęły.

- Przepraszam, nie powinnam była…

- Chodź z nami! Proszę – jęczała Paula. Obydwoje z Ikerem spoglądali wyczekująco na Sofię.

- No dobrze, skoro tego chcecie…

- Hura!!!

- Idziemy do Retiro?

- Tak.

- Jeśli mogę, to mam lepszy pomysł – powiedział. – Co powiecie na małą wycieczkę za miasto?

- Super!

- Sama nie wiem. Paula nie powinna się przemęczać.

- To nie będzie nic strasznego. Możemy pojechać na wieś do moich rodziców. Na pewno bardzo się ucieszą, kiedy cię znów zobaczą, Sofi.

- To chyba nienajlepszy pomysł. Paula ma bardzo obniżoną odporność. Nie chcę, aby złapała jakąś chorobę.

- Świeże, zdrowe i wiejskie powietrze na pewno jej nie zaszkodzi. A poza tym, dla dziecka nie ma większej frajdy niż karmienie królików, przejażdżka na koniu czy dojenie kozy.

- Masz króliki? – zapytała Paula. 

- Całe stadko!

- Mamo, proszę… Jedźmy tam! Chcę zobaczyć króliki! Proszę, proszę, proszę!!!

- No dobrze – odparła z niechęcią. – Ale nie na długo. Chcę wrócić do Madrytu na kolację.

- Jasna sprawa – rzekł, rozradowany Iker. – Gotowe do drogi?

- Paula, weź sobie jakąś ciepłą bluzę.

- Okay, mamo! – Dziewczynka w podskokach pobiegła do swojego pokoju.

Sofia spojrzała na Ikera i zaczęła przecząco kręcić głową. Powoli na usta cisnął jej się uśmiech, bo przypomniała sobie sytuacje z przeszłości, w których Iker zawsze używał swojego wrodzonego wdzięku.

- Znów to zrobiłeś.

- Co? – zaśmiał się.

- Już ty dobrze wiesz, co.

- Oj, Sofi, przecież zawsze to we mnie lubiłaś.

- No, powiedzmy – zaśmiała się.

- Jestem gotowa! – krzyknęła Paula, pojawiając się w salonie. – Jedziemy?

- Pewnie! Ahoj, przygodo! – zawtórował jej Iker i razem ruszyli w kierunku wyjścia.

Sofia tylko stała i przyglądała się, jak dobre relacje łączą ojca i córkę…