CZTERNAŚCIE

Niedzielnego poranka, tuż po przegranym meczu, zszedłem do kuchni po śniadanie. Odkąd rozstałem się z Amayą nic mi się nie układało. Gra nie sprawiała przyjemności, a co gorsza przychodziła z coraz większym trudem. Apetytu również nie miałem, choć bardzo się stałem nie zaniedbywać tego aspektu. Nie mogłem zapominać, że mimo wszystko jestem sportowcem. Do moich głównych obowiązków należał samorozwój, ale również dbanie o własne ciało i zdrowie. Już teraz trener nie spuszczał ze mnie wzroku, strach pomyśleć co będzie później, kiedy znacznie stracę na wadzę i całkiem przestanę o siebie dbać.

- Dzień dobry. – W kuchni przywitała mnie Maria. Zdziwiłem się na jej widok, gdyż nigdy nie pracowała w niedziele.

- Witaj, Mario. A co ty tutaj robisz?

- Jak to? Przecież się umawialiśmy. – Spojrzałem na nią pytająco. – Zdzwoniłam do pana w piątek. Umówiliśmy się, że przyjdę w niedzielę. Wczoraj miałam ważną uroczystość rodzinną i nie mogłam przyjść do pracy.

- Ah tak… Coś mi świta. Niepotrzebnie przychodziłaś. Proszę się ubrać i iść do domu. Niedziela to czas dla rodziny.

- Ale ja jeszcze nie skończyłam.

- Nieważne. – Machnąłem ręką. – Bałagan jeszcze nikogo nie zabił. Poradzę sobie. Proszę przyjść jutro, tak jak zawsze.

- No dobrze, bardzo panu dziękuję – odparła z uśmiechem. – Jest pan jakiś niewyraźny… Coś się stało?

- Problemy miłosne…

- Ah… No tak! Kobiety potrafią dać w kość.

- Żeby pani wiedziała – westchnąłem i usiadłem na barowym krześle przy kuchennej wyspie. Kobieta podała mi szklankę zimnego mleka i czekoladowe ciasteczka.

- Niezbyt zdrowe śniadanie – zaśmiała się sama do siebie. – Ktoś złamał panu serce?

Spojrzałem na nią. Początkowo chciałem ją skarcić za wtrącanie się w nie swoje sprawy. Jednak po chwili zrozumiałem, że chce mi pomóc.

Pokiwałem twierdząco głową.

- Ale kocha ją pan?

- Tak, bardzo.

- To niech pan do niej zadzwoni i o nią walczy.

- Tyle że teraz krok należy do niej.

Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Spojrzałem w ich stronę. Nie miałem ochoty na gości. Przeczuwałem, że to któryś z moich kumpli, bo odkąd rozstałem się z Amayą za wszelką cenę starali się mnie pocieszyć i wyciągnąć z domu. Najbardziej przejął się Sami, bo to on do tego doprowadził. Nie chciał niczego popsuć między mną a Hiszpanką, ale nie mógł też pozwolić, aby mnie oszukiwała. Tak zachowują się przyjaciele, wiedziałem o tym, i byłem mu bardzo wdzięczny za to, co uczynił. Gdyby nie on to zapewne do tej pory żyłbym w niewiedzy.

- Pójdę otworzyć – powiedziała Maria.

- Nie, to moi koledzy. Nie mam ochoty się teraz z nimi widzieć.

- Bardzo namolni koledzy – zauważyła, gdyż dzwonek rozdzwonił się na dobre.

- Nie przejmuj się. Dziękuję za przekąskę, ale nie mam apetytu. – Odsunąłem od siebie talerz z ciasteczkami i mleko. – Idź do domu, Mario. Ja jeszcze się zdrzemną w sypialni. Zamkniesz za sobą drzwi?

- Tak, naturalnie.

- Do widzenia.

- Do jutra. Dobrego dnia!

Poczłapałem na górę i schowałem się pod kołdrą. Rzadko płakałem, ale dziś miałem jakiś kryzys, bo jak nigdy czułem zbierające się pod powiekami łzy. Czułem się samotny, opuszczony, niekochany… Żałowałem, że kazałem Amayii wybierać między mną a pracą. Jak mogłem zakazać jej uprawiać pasji. To tak jakby ona zabroniła mi grać w piłkę…

Tylko że ja nie rozbierałem się na stadionie. Nie chodziłem do łóżka z fankami.

Nie, jednak sprawa moja i Amayii, to dwie całkiem różne rzeczy.

- Mesut?

Zdawało mi się, że mam omamy słuchowe, bo usłyszałem głos Amayii, który szeptał moje imię. Wiele bym dał, aby była teraz koło mnie, uśmiechnięta i pełna życia jak zawsze. Pomyślałem, że zaczynam wariować z tej tęsknoty. Jednak oprzytomniałem, kiedy ten delikatny głos powtórzył moje imię, a tuż obok siebie poczułem przyjemny ciężar, czyjeś ciało siadające na łóżku.

Wychyliłem głowę spod kołdry i ujrzałem ją… Moja Amaya!

- Cześć – wyszeptała, patrząc na mnie swoimi pięknymi oczyma. Jednak ich wyraz się zmienił. Zawsze były święcące, miały w sobie iskierkę szaleństwa i wariactwa, ten śmieszny figielek, który nieodłącznie jej towarzyszył.  Teraz jej oczy były jakby puste, bez wyrazu, przygaszone i smutne.

- Cześć. – Wyskoczyłem spod kołdry jak oparzony. Było mi wstyd, że zastała mnie w tym stanie. Przeczesałem dłonią włosy, ale szczerze wątpiłem, aby ten zabieg wpłynął korzystnie na mój wygląd.

- Przepraszam, że ci przeszkadzam. Myślałam, że cię nie ma w domu, ale wówczas Maria mnie wpuściła. Powiedziała, że cię tu zastanę.

- Tak… Puściłem ją do domu. Dziś niedziela, powinna być z rodziną.

- No tak – westchnęła.

Przez chwilę panowała grobowa cisza.

- Po co przyszłaś?

- Porozmawiać… I przeprosić. Zrozumiałam, co jest dla mnie najważniejsze. Odkąd się poznaliśmy, to ja czuję się inaczej. Znacznie lepiej. Czuję się akceptowana, kochana… Wiem, że nie lecisz tylko na moje ciało, ale naprawdę mnie kochasz. Głupia byłam, że tak się zachowałam. Nie wiem jakich słów użyć, aby opisać jak bardzo jest mi przykro i jak bardzo żałuję. Wiem, że możesz mi nie wybaczyć i to łamie mi serce. Aczkolwiek zasługujesz na przeprosiny, bo zrobiłeś dla mnie tyle dobrego, co nikt inny przez całe moje dorosłe życie. Przepraszam cię, Mesut.

- Cóż… - westchnąłem. – Cieszę się, że przyszłaś i mi to wszystko powiedziałaś.

- Wybaczysz mi?

Amaya spoglądała mi głęboko w oczy. Widziałem w nich smutek i tęsknotę, ale również wielką nadzieję.

- Zrezygnowałam z pracy – powiedziała nagle. – Już nie będę chodzić do klubu i tańczyć.

- Jak to? Przecież to kochasz.

- Tak, ale ludzie stamtąd i klienci widzą czym się zajmowałam. Nie chcę kusić losu, nie chcę dłużej cię krzywdzić. Wzięłam sobie twoje słowa do serca i zdecydowałam, ż poszukam pracy w jakieś szkole tańca jako instruktorka. A z czasem może uda się otworzyć coś własnego.

- Yhym…

- Nic nie powiesz?

- Cieszę się. Naprawdę się cieszę.

- Ale?

- Myślę. Bardzo mnie zawiodłaś, wiesz? – Amaya spuściła głowę. – Wiele przez ciebie wycierpiałem. Jednak miłość nie wygasa na pstryknięcie palcami. Przywiązałem się do ciebie i bardzo cię kocham. Źle zrobiłaś, ale najważniejsze, że żałujesz.

- Wybaczysz mi?

Pokiwałem twierdząco głową.

- Oh, Mesut! – Amaya rzuciła mi się na szyję. Obsypała moją twarz i kark czułymi pocałunkami, na policzkach poczułem łzy, których nie potrafiła powstrzymać. – Kocham cię! Tak bardzo cię kocham!

- Ja ciebie też. 

KONIEC

__________

Nie podoba mi się ta końcówka. Była inna, ale niestety miałam wypadek przy pracy i usunął mi się prawie cały rozdział, którego nie umiałam napisać w ten sam sposób. 

To koniec tej historii. Mam dla Was kolejną, tym razem z Diego Lopezem. Ale zanim to, to zapraszam Was na mundialowe opowiadanie - Lass mich fallen.